Chapter 11.

~z perspektywy Marthy~

Siedziałam przed pięknie zdobioną toaletką w odcieniu bieli. Nastawione na niej były przeróżne rzeczy do makijażu. Różnorakie pędzle, tusze, pudry. Dostałam wszystko w prezencie od menadżera Justina. Podobno z okazji tego, że przyłączyłam się do jego grupy tanecznej. Nie widziałam potrzeby, aby obdarowywali mnie takimi prezentami. Scooter doradził mi, żebym nie kłóciła się z nikim i jak coś mi dają to mam to po prostu brać. Przygotowywałam się do imprezy organizowanej w jednej z willi Biebera. Każdy z jego ekipy został zaproszony.  Mieli pojawić się też oczywiście inni. Ian powiedział, że mogę nawet spodziewać się Britney Spears lub Madonny. Mówiąc to od czasu do czasu podśmiewał się. Już wtedy wiedziałam, że w tym co powiedział nie było ani ziarnka prawdy. Podczas dobierania odpowiedniego odcieniu cieni do oczu cały czas się uśmiechałam. Byłam wielką szczęściarą. Tyle co mi się przytrafiło niektórzy mogą mi tylko pozazdrościć. Ciągu niecałego tygodnia zyskałam pracę, dom, przyjaciół. Miałam wszystko czego można było chcieć od losu. Nie mogłabym prosić o więcej. Czułam się wspaniale z tym co miałam. Uśmiechnięta od ucha do ucha ruszyłam w kierunku szafy z ubraniami, wcześniej oczywiście kończąc makijaż. Wybrałam jasnozieloną sukienkę z

wyciętym sercem na plecach. Był to mój pierwszy samodzielny zakup w Los Angeles. Czułam się z tym faktem wspaniale. Chcąc wybrać buty zagłębiłam się w moją garderobę. Weszłam do osobnego pomieszczenia, gdzie Justin polecił mi trzymać wszelkie moje obuwie. Jak na razie nie było tego zbyt wiele. Kilka par szpilek, trampki. Przeważało obuwie wygodne. Było to konieczne ze względu na zawód jaki wykonywałam. Stanęłam przed jedną z półek. Patrzyłam raz na jedną, raz na drugą parę butów. Miałam dylemat. Nie miałam pojęcia czy wybrać szpilki wysadzane cekinami czy też zwykłe w odcieniu kremowym z kokardką na tyle. Przejechałam dłonią po tylnej części szyi i westchnęłam głośno. Impreza zaczynała się za kilkadziesiąt minut, a ja nie miałam pojęcia, które buty wybrać.

-Martha! – usłyszałam wołanie z dołu. Po barwie rozpoznałam, że to Ryan – stylista Justina.

-Jestem na górze! Możesz na chwilę tu przyjść?! -  odpowiedziałam mu równie głośno. Mężczyzna zjawił się w mojej garderobie po niecałej minucie. Podszedł do mnie i przywitał mnie całusem w policzek.

-W czym jest problem? – zapytał z zadziornym uśmieszkiem na twarzy.

-Które mam wybrać? – zadałam pytanie prezentując mu obie pary.  Ten tylko podrapał się po swoim podbródku i myślał przez chwilę.

-Załóż te z cekinami. Musisz dzisiaj zabłysnąć. – puścił mi oczko i wyszedł z garderoby. – Czekam na dole! – krzyknął na odchodne.

*

-No nareszcie! Dziewczyno ile można? – Ian od samego początku przywitał mnie uściskiem i docinkiem. Ian Eastwood bez docinków to nie ten sam chłopak. Musiał się trochę ponabijać. Inaczej nie było sobą.

-Ale już jestem. – uśmiechnęłam się. – Spokojnie już nigdzie nie odejdę.

-Też nie miałbym zamiaru cię nigdzie puścić. – objął mnie swoim ramieniem i zaczął oprowadzać po posiadłości naszego pracodawcy. – Tak więc, jeśli potrzebujesz czegoś do picia, kuchnia jest tam prosto. Toalety są odrobinę dalej. Nie martw się. Tu nie da się zgubić. Wszędzie wiszą plany budynku.

-A gdzie jest wyjście na taras?

-A to  jeszcze przed kuchnią. Na pewno rozpoznasz ogromne, szklane drzwi.

-Uwierz mi, jestem w takim szoku, że nawet to mogłabym przeoczyć. – zaśmiałam się, on jedynie zawtórował mi.

-Dasz się zaprosić do tańca? – poruszył śmiesznie brwiami.

-A co jak ci powiem, że nie umiem tańczyć? – zażartowałam. Ian zbliżył swoje usta do mojego ucha i po chwili wyszeptał:

-To ci nie uwierzę. – wybuchłam gromkim śmiechem i już po chwili zostałam zaciągnięta na parkiet. Szliśmy wolnym krokiem nad basen, kiedy wychodząc na zewnątrz zderzyłam się ramionami z chłopakiem o blond włosach. Odwróciłam się w jego stronę z zamiarem przeprosin. On także wykonał obrót. Jego twarz wydawała mi się podejrzanie znajoma. W głowie zaczęłam układać sobie gdzie mogłam go wcześniej

spotkać. Jednak nic nie przychodziło mi do głowy. Totalne zaćmienie.

-Przepraszam. – odparłam szybko.

-Nie, to ja przepraszam. Zagapiłem się. – powiedział i uraczył mnie swoim uśmiechem. Odwzajemniłam mimikę i ponownie zaczęłam zmierzać nad basen w celu zabicia czasu tańcem.

*

Tańczenie bez ustanku przez prawie pół godziny jest wyczynem. Dodatkowo z takim wariatem jakim był Eastwood. Chłopa szalał, skakał. Robił wszystko co było nie możliwe i nie do pojęcia. Zmęczeni podeszliśmy do barku stojącego obok wielkiej trampoliny. Poprosiłam barmana o zwykłą, schłodzoną wodę. Tylko tego było mi trzeba w tamtym momencie. Odkręciłam butelkę i upiłam wielkiego łyka. Pragnienie i suchość w gardle ustąpiły. Mogłam spokojnie odetchnąć.

-Brooky, chyba ktoś cię woła. – odwróciłam się do tyłu i dostrzegłam postać Biebera. Machał on na mnie ręką. Przywoływał mnie do siebie. Wymieniłam niepewne spojrzenie z Ianem i po chwili ruszyłam w stronę Justina. Stanęłam obok niego uśmiechając się.

-Jak się bawisz? – zapytał witając mnie przy tym pocałunkiem w policzek.

-Świetna impreza, naprawdę. – uśmiechnęłam się jeszcze szerzej. Szczerze? Nie wiedziałam, że tak się jeszcze da.

-Martha chciałem ci przedstawić moich przyjaciół. – powiedział wskazując na osoby stojące obok nas. Dopiero w tamtym momencie odkryłam ich obecność. Popatrzyłam na twarz każdego z nich. Piątka uśmiechniętych chłopaków patrzyli na nas i oczekiwali na dalszy bieg wydarzeń. – To są Niall Horan, Zayn Malik, Louis Tomlinson, Harry Styles i Liam Payne. – już wiedziałam skąd ich kojarzyłam. Oglądałam wywiad z nimi. Czasami dobrze jest oglądać takie programy, żeby później nie wyjść na idiotkę. – W skrócie. Poznaj One Direction. – ponownie popatrzyłam się na każdego po kolei. Zaczęłam wystawić dłoń w ich stronę.

-Chłopcy to jest właśnie Martha.

-Naprawdę miło cię w końcu poznać. – powiedział Liam.

-W końcu? – zaśmiałam się.

-Har… To znaczy Justin dużo o tobie wspominał. – jąknął się, ale niemal od razu się poprawił. Nie wahając się ani chwili dłużej przeniosłam wzrok na następnego członka grupy. Chłopak o brązowych lokach i zielonych tęczówkach. Doskonale już go kojarzyłam. Uśmiechnęłam się do niego po czym chłopak

odwzajemnił mimikę. Ujął moją dłoń i złożył pocałunek na jej wierzchu. Poczułam jak przyjemny dreszcz przebiegł po moim ciele. To było niesamowite uczucie. Kiedy chłopak znów się wyprostował spojrzał w moje oczy. W jego zielonych tęczówkach mogłam dostrzec radość, zachwyt. Byłam zapatrzona w niego jak w obrazek. Wydawał się mi być najbliższym. Już wtedy gdy oglądałam wywiad w telewizji polubiłam go. Czułam jakąś dziwną więź pomiędzy nami. To naprawdę podejrzane zważywszy, że znaliśmy się od kilku minut. Odrobinę speszona wzrokiem reszty chłopców, skierowanym na naszą dwójkę, przeniosłam się dalej. Uścisnęłam dłonie Zayna i Louisa, aż nadeszła kolej na Blondyna. Rozpoznałam w nim osobę z którą zderzyłam się niecałą godzinę temu.

-My już chyba mieliśmy okazję się poznać. -  zaśmiał się.

-Chyba tak. – odpowiedziałam niemal natychmiast.

-Nie poturbowałem cię za bardzo w tych drzwiach?

-Nie jest tak źle.

-Nialler chodź już. – spojrzeliśmy na Liama, który w bardzo dziwny sposób porozumiewał się wzrokiem z Harrym.

-Ale po co mam już iść? – zapytał podejrzliwie. Payne przez dłuższy czas by zakłopotany tym pytaniem. Najwyraźniej nie wiedział co miał odpowiedzieć Niallowi. A może po prostu wyleciało mu z głowy.

-Czas żebyś coś zjadł. – zarządził chłopak i od razu pociągnął Horana w stronę domu. To była śmieszna sytuacja.

-Czekajcie! Idę z wami! – krzyknął Louis i pobiegł za nimi.

-Pójdę się napić. Potrzebuję trochę procentów we krwi. – odparł Zayn. – Justin, może napijesz się ze mną?

-Dlaczego nie? Do zobaczenia później. – poklepał mnie po ramieniu i posłał uśmiech Harryemu. Zostaliśmy sami. Z początku panowała cisza, a każdy z nas patrzył gdzieś po bokach. Nie miałam pojęcia jak zacząć rozmowę. Biłam się z myślami. Chciałam jakoś zacząć. Nie potrafiłam. Nagle w buzi zabrakło mi języka.

-To może… - zaczął co spowodowało, że od razu spojrzałam na niego. – Co byś powiedziała gdybym zaprosił cię na drinka? – zapytał po chwili.

-Odpowiedziałabym, że z chęcią się z tobą napiję.

*

-Więc, Martha… - mówił w tym samym czasie podając mi szklankę z wódką wymieszaną z sokiem. – Jak się tutaj znalazłaś? Widziałem cię podczas castingu.

-Jak to mnie widziałeś? – zapytałam lekko zdziwiona.

-Razem z Justinem i chłopaki siedziałem z tyłu sali. Widzieliśmy wszystkie występy. Twój należał do moich ulubionych. - uśmiechnęłam się delikatnie i poczułam jak na twarz wkradają mi się rumieńce.

-Dziękuję. – upiłam łyk ze szklanki.

-Nie masz za co dziękować. – ponownie uśmiechnął się. – No to jak było z twoim pojawieniem się w Los Angeles?

-Justin przyjechał do Londynu. Wszedł do mojej sali treningowej podczas moich wieczornych ćwiczeń. Zaproponował mi, żebym przyłączyła się do jego grupy tanecznej. Zgodziłam się. Właśnie w taki sposób jestem tutaj.

-Mówił co było jednym z głównych powodów dlaczego pojechał do ciebie osobiście?

-Wspomniał tylko, że znalazła się pewna osoba, która zapłaciła za mój dom, jego wyposażenie i za bilet do LA, ale kto to był już nie powiedział.

-Masz jakieś podejrzenia kto to mógłby być? – przez pewien czas czułam się jak podczas jakiegoś wywiadu, ale odpowiadałam na wszystkie jego pytania.

-Nie, ale gdybym znała tożsamość tej osoby odnalazłabym ją.  Wtedy z całej siły przytuliłabym ją lub jego i podziękowała z całego serca. – chłopak przyglądał się mi z zaciekawieniem. W jego oczach można było dostrzec iskierki.

-Naprawdę byś tak zrobiła?

-Gdybym tylko miała taką okazję to nie wahałabym się.

~*~

WITAM WAS KOCHANI! ;*

oto jestem tu z 11 rozdziałem.:)

mam nadzieję, że Wam się podobał.:)

nareszcie doszło do pierwszej rozmowy Marthy i Harryego. cieszycie się? :D

*

piszcie swoje opinie w komentarzach 

7+ komentarzy = nowy rozdział.

*

jak na pewno zauważyliście jest nowy wygląd bloga.:)

podoba Wam się, czy woleliście poprzedni? 

napiszcie mi to bardzo ważne.:)

a tak w ogóle

to w lewym górnym rogu pojawił się guziczek.

jeżeli lubicie tego bloga i opowiadanie to kliknijcie na niego.:)

to naprawdę wiele dla mnie znaczy.:)