Prologue.

Pasja. Czym ona właściwie jest? To uczucie wkładane w każdy gest czy słowo. To cierpienie, które jesteśmy w stanie znieść dla umiłowanego zajęcia. Pot i łzy to nieodłączna część. Towarzyszą nam wszędzie. Nieważne dokąd się ruszymy, one i tak będą z nami. Kto raz zagłębił się w oceanie emocji ten już z niego nie wyjdzie.

Każde słowo wydobywane jest z wnętrza, z emocjami, które często trudno jest zamaskować. Głos narażony jest na zdarcie, zachrypnięcie lub całkowitą jego utratę. Dla aktorów i piosenkarzy to ogromna przeszkoda uniemożliwiająca ich pracę. Ich zawody są niezwykle cenione. Tacy artyści potrzebują sceny, mikrofony, kamery i wiele innych podobnych rzeczy. Ich świat to spełnienie najskrytszych marzeń dla zwykłych ludzi. Za wszelką cenę chcieliby znaleźć się w ich skórze lub chociażby pobyć z nimi przez parę chwil. Ten układ to idol i fan. Jest wręcz idealny. Ludzie kochają muzyków za ich twórczość, za poświęcenie głosu. Na każdym kroku proszonym jest się o autograf czy zdjęcie. To niesamowite doznanie. A gdzieś w cieniu tego świata kryje się zupełnie coś odmiennego. Kryje się kraina płynnych ruchów, gdzie każdy z nich wykonywany jest z niezwykłą subtelnością. To świat nie zliczonych upadków i potknięć, należący do nas – do tancerzy. Tam pod wpływem intensywnych ćwiczeń pojawiają się rozmaite kontuzje, bóle, zakwasy. Ta pasja nie jest ceniona tak jak śpiew. Ludzie mówią, że to strata czasu i pieniędzy. Uważają to za zbędne i bezużyteczne. Nazywam się Martha Brooks i udowodnię wszystkim, że są w błędzie.

~*~

Trochę krótki ten prolog, ale mam nadzieję, że Wam się spodoba <3

jak możecie napiszcie co myślicie.;)

zachęciło Was to choć trochę? x